از شرکت‌کنندگان سؤالاتي در مورد ميزان پذيرش يا طرد والدينشان در دوران کودکي و همچنين در مورد ويژگي‌هاي شخصيتي شان پرسيده شد و مشخص شد که رابطه‌اي قوي بين اين هفت ويژگي و احساس طرد يا پذيرش از جانب والدين وجود دارد.
پدران داراي تأثيري بيشتر بر شخصيت فرزندانشان هستند زيرا کودکان و نوجوانان بيشتر به سمت والدين توجه دارند که به نظر مي‌رسد قدرت بين فردي يا تأثير بيشتري در خانواده دارند. در صورتي که پدر به عنوان عضوي تلقي شود که قدرت بيشتري دارد – حتي اگر زمان کمتري براي کودک بگذارد- تأثير بيشتري روي فرزند خواهد گذاشت.
البته هيچ تفاوتي در مورد اهميت ابراز عشق و علاقه پدر به دختر يا پسر وجود ندارد.
هميشه گفته مي‌شود که مادر کليدي‌ترين نقش را در شکل‌دهي به شخصيت فرزندان دارد اما بايد بدانيد که تحقيقات جديد نشان مي‌دهد پدران بيش از مادران مي‌توانند در تبديل کودکان به افرادي شاد و سازگار موثر باشند.
در تحقيقات 50 ساله يک مرکز پژوهشي، مشخص شد که هيچ چيز نظير طردشدگي فرزند توسط يکي از والدين- بخصوص پدر- بر رشد شخصيت فرزند در دوران کودکي تاثيرگذار نيست. در اين تحقيقات 36 مطالعه انجام شده از 1975 تا 2010 ميلادي که تقريباً 1400 بزرگسال و 8600 کودک از 18 کشور در آن شرکت داشتند، ارزيابي شدند.
کودکان بين 9 تا 18 سال و بزرگسالان بين 18 تا 89 سال بودند. تمام اين مطالعات هفت ويژگي شخصيتي را مورد بررسي قرار مي‌دادند که شامل پرخاشگري، استقلال، اعتماد به نفس، اتکا بر خود، پاسخ‌دهي هيجاني، ثبات عاطفي و ديدگاه مثبت جهاني بود.
codex11x
اولین باشید که نظر می دهید