از یکسو می‌توان به دنبال عواملی گشت که میزان ناباروری را تا این اندازه در کشورمان بالا برده است و به دنبال رفع آنها بود تا به این شیوه غیر مستقیم، به افزایش جمعیت رسید. به عنوان مثال، باید تحقیق کرد و دید تا چه اندازه کودهای شیمیایی به کار رفته در کشاورزی و باغبانی، تا چه اندازه کیفیت تغذیه مردم، چه میزان اثر امواج و پارازیت ها و… بر افزایش ناباروری اثر گذاشته و برای رفع آن چه می‌شود کرد.
البته می‌شود این بررسی ها را گسترش داد و نقش بیکاری، سربازی، تحصیلات و غیره را در شکل نگرفتن ازدواج یا ازدواج هایی که تولد فرزند پس از وقوعشان با تاخیر طولانی مدت رخ می‌دهد هم مورد بخپحث و بررسی قرار داد تا در سایه آن، بتوان چرایی کاهش نرخ باروری را دریافت و تدبیر کرد.
از سوی دیگر، می‌شود دایره برنامه ریزی را محدود به زوج هایی کرد که ناباروری سد راه بچه دار شدنشان است؛ با این رویکرد نه تنها می‌بایست مراکز درمان این افراد را گسترش داد و تجهیز کرد، بلکه جا دارد بر درمان ایشان به عنوان راهکاری موثر برای افزایش نرخ زاد و ولد تاکید کرد چراکه این زوج ها همگی تمایل دارند صاحب فرزند شوند و اگر این تمایل را نمی‌داشتند، چه بسا از ناباروری خود آگاه نشده بودند.
با تکیه بر این موارد، می‌توان به درمان این افراد شتافت و به نوعی با تقبل هزینه های درمانی ایشان، مثلا رایگان کردن درمان ناباروری، هم مشکل ایشان را رفع کرد و نگذاشت ازدواجشان گسسته شده و در نهایت افرادی سرخورده، شوهران دو زنه و حتی بدتر از آن بوجود آید و هم امیدوار بود که خطر پیری جمعیت کمی دور شده و از سر کشورمان عبور کرده است.
از آن مهم تر، با چنین طرحی، فارغ از عمل کردن به وظیفه، می‌توان مراتب تشکر بسیاری را بدست آورد و راهکاری ارائه داد که به مانند طرح اخیر مجلسیان، مبتنی بر بگیر و ببند نیست و در ممنوعیت عقیم سازی، دنبال افزایش جمعیت نمی‌گردد!
به گزارش «تابناک»، یکی دو هفته است که تصویب کلیات طرحی در مجلس شورای اسلامی سر و صدای زیادی به راه انداخته و موضوع گفت‌وگوهای فراوانی در دنیای روزمره و مجازی مردم قرار گرفته است چراکه به باور بسیاری، این طرح چیزی بیش از هشدارهای سفت و سخت برای جلوگیری نکردن از باروری نیست و نمی‌تواند به قدر اندکی هم افزایش باروری را نوید دهد.
اولین باشید که نظر می دهید