اغلب جوانان امروزی بر این باورند، برای داشتن یک زندگی مشترک موفق حتما باید عاشق همسر آینده‌شان شوند تا بتوانند با او خوشبخت شوند و گمان می‌کنند اگر همسر آینده‌شان چندین ملاک را برای ازدواج نداشته باشد اشکالی ندارد، مهم آن است که عاشق او باشند، اما بزرگ‌ترها نظر دیگری دارند، آنها معتقدند عشق واقعی به زمان نیاز دارد و یک شبه ایجاد نمی‌شود و بعد از شروع زندگی مشترک و به‌تدریج بین زن و شوهر به وجود می‌آید.
دکتر مریم محمودزاده، استاد دانشگاه و مشاور خانواده با اشاره به این که علاقه نسبی باید از ابتدا بینهمسران وجود داشته باشد، می‌گوید : مهر و پیوند قلبی بین همسران باید با شناخت روحیات یکدیگر و نحوه تعامل آنان با گذشت زمان و در کنار یکدیگر معنا پیدا کند تا آن عشق واقعی شکل بگیرد.
در زندگی مشترک این عشق می‌تواند با به دست آوردن مهارت‌هایی بیشتر و اجرای آنها زندگی شیرین‌تر شود. مهربانی، احترام به همسر و خانواده او، اظهار و ابراز علاقه زن و شوهر به یکدیگر، روحیه خدمت به همسر، توکل به خداوند، داشتن تقوی و ایمان، پرهیز از اختلاط با نامحرم، اکتفا کردن به همسر برای داشتن تجربه‌های خوشایند و لذت‌های زناشویی از جمله مواردی است که می‌تواند بر شدت عشق و محبت همسران بیفزاید و یک زندگی خوب را برای آنها رقم زند.
بنابراین عاشق شدن به معنای واقعی یک شبه حاصل نمی‌شود و طی زمان تحقق می‌یابد و با ویژگی‌های خوب و مورد علاقه همسران شکل می‌گیرد و آن چیزی که در ابتدای زندگی بیشتر باید مورد سنجش قرار گیرد، کفویت دختر و پسر و خانواده‌هایشان است که در شکل‌گیری عشق واقعی نقش بسزایی خواهد داشت.
نشانه‌های عاشق و معشوق واقعی
اما چه ملاک‌ها و معیارهایی در زن و شوهر نشان می‌دهد که نسبت به یکدیگر به آن عشق واقعی رسیده‌اند؟ محمودزاده پاسخ می‌دهد: احساس خوشایند، علاقه، حساسیت داشتن، توجه خاص و نه بیمارگونه، شوق و اشتیاق رسیدن به محبوب، مسئولیت‌پذیری، تعهد، غیرت مردانه، شرم و حیای زنانه، علاقه به خوشبخت کردن همسر و توجه به پیوند قلبی که بسیار تقدس دارد از الفبای عشق واقعی محسوب می‌شود.
تفاوت عشق واقعی با هوس
عشقی که با نوعی احساس شدید و ناگهانی در نگاه اول به جنس مخالف ایجاد می‌شود، بدون آن‌که دو طرف نسبت به یکدیگر به شناخت واقعی رسیده باشند با آن عشق واقعی که دکتر محمودزاده از آن سخن می‌گوید، تفاوت‌های زیادی دارد.
چون این احساس شدید و لحظه‌ای، هیجانی آنی و ناشی از هوس‌های جنسی زودگذر است، قابل اعتماد نیست و نافرجام است و اگر هم زندگی مشترکی بر آن مبنا تشکیل شود دوام زیادی ندارد. البته اگر این احساس با شناخت، تعهد و ویژگی‌های گفته شده در مدت زمان لازم همراه شود می‌تواند قابل اعتماد باشد.
روان‌شناسان بر این عقیده‌اند که هوس جنسی اغلب در نگاه اول شکل می‌گیرد و معمولا با عشق واقعی اشتباه گرفته می‌شود. احساساتی که با شهوت در فرد ایجاد می‌شود بر مبنای تحریک جنسی و هوس است که با رسیدن به معشوق پایان می‌پذیرد. برای این‌که عاشق کسی باشید، باید او را خوب بشناسید، اما خیلی‌ها با این‌که برای هم کاملا غریبه هستند در دام هوس‌های جنسی گرفتار می‌شوند و چیزی که افراد را اسیر خود می‌کند جاذبه فیزیکی جنس مخالف است. به واسطه این حس، افراد مدام به هم‌فکر می‌کنند، همیشه در مورد هم حرف می‌زنند و شور و جاذبه زیادی دارند. با این‌که جاذبه جسمی و جنسی یکی از مولفه‌های اصلی هر رابطه عاشقانه است، اما عشق فقط به آن محدود نمی‌شود. اگر رابطه‌ای فقط بر مبنای جاذبه فیزیکی باشد، پس بر مبنای شهوت است.
پسران بیشتر عاشق می شوند یا دختران
این‌که می‌گویند در عشق‌های واقعی مردان بیشتر از زنان درگیر عشق می‌شوند ولی زنان برنامه‌‌ریزی شده‌‌تر عاشق می‌شوند صحت دارد؟
تقریبا این‌طور است البته نه در مورد همه. عشق سالم عواملی دارد که تعهداتی را برای طرفین ایجاد می‌کند و تعهدات مردان در ازدواج بیشتر است. آنان با علاقه این تعهدات را در مورد زن مورد علاقه‌شان، همان زنی که واقعا دوستش دارند می‌پذیرند و ریسک‌پذیری‌شان بیشتر است، اما معمولا خانم‌ها محتاط‌تر عمل می‌کنند.
تحقیقات نشان می‌دهد در یک رابطه دوطرفه، مردان بیشتر از زنان درگیر عشق می‌شوند. چون مردان بیش از زنان تمایل دارند تا غریزه‌‌شان را برای رسیدن به فردی که او را جذاب و دلربا می‌دانند ارضا کنند، اما زنان چون بیشتر به دنبال شریک و پشتیبانی هستند که مراقب آنها بوده و قادر باشد خانواده را از نظر مالی و عاطفی تامین کند برنامه‌‌ریزی‌‌شده‌‌تر عاشق می‌شوند. زنان در رابطه‌‌شان با طرف مقابل علاوه بر جذابیت‌های فیزیکی به دنبال قدرت، غیرت و حمایت مردان هستند.
عشق واقعی هیچ‌گاه سرد نمی‌شود
دکتر محمودزاده در پاسخ به این پرسش که چرا عشق واقعی در یک پیوند برای برخی همسران شکوفا می‌شود، اما برای بعضی دیگر هرگز ریشه نمی‌گیرد و می‌میرد، می‌گوید: همسرانی که از ابتدا به دنبال شناخت یکدیگر و رسیدن به نقاط مشترک و تفاهم بوده‌اند و روحیه فداکاری و گذشت دارند بدون شک به عشق واقعی دست یافته و زندگی را با یکدیگر می‌سازند، اما مسلما افرادی که زندگی‌های نافرجام و ناپایدار دارند از ابتدا راه را به غلط رفته و یک سری از عوامل را نداشته‌اند.
اما آیا گذشت زمان می‌تواند از میزان عشق و علاقه واقعی همسران بکاهد و سبب سردی روابط شود؟ این استاد حوزه و دانشگاه می‌گوید: عشق اگر واقعی باشد فناناپذیر خواهد بود. به کمک مودت و رحمت خدادادی نه‌تنها عشق‌های واقعی سرد نمی‌شود بلکه گرم‌تر از روزهای اول آشنایی نیز می‌گردد.
مطالعه زندگی همسران موفق و مصاحبه با آنان و تهیه گزارش و فیلم مستند از زندگی‌شان و بازخوانی تجربیات آنان می‌تواند گامی موثر در مسیر تحکیم خانواده و الگوگیری برای جوانان عزیز باشد.
اولین باشید که نظر می دهید